“Ik ben een engel. Een engel in de portemonnee van mijn vader.Een kwade droom in de slaap van mijn zusje.Ik ben het schuldgevoel dat als een lintworm door het lijf van mijn familie knaagt.Een fantasie in het hoofd van mijn moeder.” Wanneer de jonge Arno sterft, blijft zijn gezin gebroken achter.Moeder koestert elke herinnering. Maakt plannen voor Arno’s toekomst.Vader rust naast een berg van zakdoekjes.Zusje speelt nog steeds de fee van Doornroosje.Zo proberen ze elk met het verdriet om te gaan. Op hun manier. Op 8, 9, 10 en 11 november speelt Gustaaf in het begijnhof van Dendermonde ‘In Memoriam’ van Hanneke Paauwe, een aangrijpend stuk over verdriet, verwerken en loslaten.Want verdriet dat moet je vleugels geven. Dat moet kunnen vliegen en zweven.